هن سياسي اصطلاح جو مقصد ماحوليات، واپار، حفاظت ۽ بين الاقوامي سياست جي ٻين شعبن ۾ مُختلف ملڪن طرفان پاليسين تي اهڙي سهمتيءَ جو هجڻ آهي، جنهن تحت مختلف ملڪ گڏجي ڪنهن مسئلي تي هڪجهڙو مؤقف اختيار ڪن. گڏيل قومون ۽ يورپي يونين ان تصور هيٺ وجود ۾ آيون. هن سرشتي کي سويڊن، ڪئناڊا ۽ آسٽريليا جهڙين وچولين طاقتن (Middle Powers) جي حوالي سان وڏي مڃتا ملي. ڇاڪاڻ ته وڏيون طاقتون هڪ قطبي سرشتو (Unilateralism) کي پسند ڪندي عالمي منظرنامي ۾ پنهنجي هڪ-هٽي پسند ڪنديون آهن. هن اصطلاح جو ٻيو مکيه مقصد، ڪن به ٻن طاقتن پاران گڏجي تي ائٽمي هٿيار گهٽائڻ لاءِ ڪوششون وٺڻ ۽ عالمي امن کي سگهارو بنائڻ آهي. اهو اصطلاح ٿڌي لڙائيءَ دوران سوويت يونين ۽ آمريڪا جي حوالي سان تمام گهڻو مشهور ٿيو. هڪ نيتيءَ (Policy) جي لحاظ کان ان نظام جو تعلق بالادستي ۽ قيادت سان آهي. جيڪو ڪنهن به هڪ سگهاري طاقت بدران مُختلف ڌُرين ۾ ورهايل هُجي ٿو. جيئن ويهين صديءَ جي ابتدا ۾ بين الاقوامي سياسي سرشتو ڪنهن هڪ يا ٻن رياستين جي بدران برطانيا، فرانس، جرمني، آمريڪا، اٽلي، جپان، سوويت يونين ۽ جرمني وغيره ۾ هڪ- ڪرو ورهايل هو. ان اصطلاح جو استعمال سڀ کان اڳ برطانيا ۾ ٿيو، جڏهن 1983ع ۾ چونڊ مهم دوران لئبرپارٽيءَ هن نظريي جي پٺڀرائي ڪئي